Najlepiej jest chodzić znakowanymi szlakami. Najpopularniejsze są szlaki Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK). Znakowane są one trzema poziomymi pasami. Np. biały – czerwony – biały – to oznaczenie szlaku czerwonego.

Uważaj na oznaczenia stosowane przez leśników. Nie są to oznaczenia szlaków i nie można się nimi kierować. Są to np. malowane na drzewach pojedyncze lub podwójne pasy białe lub niebieskie. Łatwo je odróżnić od szlaku, bo malowane są wokół całego pnia drzewa. Szlaki turystyczne nie są tak znakowane.

Jeżeli w trakcie wędrówki zgubisz szlak, wystarczy wrócić tą samą drogą, aż znajdziesz oznaczenia. W zimie jest łatwiej, bo wystarczy pójść po własnych śladach.

Pamiętaj, że szlak nie zawsze biegnie drogą, a odejście szlaku w bok może być słabo oznaczone. Nawet idąc szlakiem trzeba być cały czas uważnym.

W odkrytym terenie, jeżeli jest dużo śniegu, nie widać oznaczeń szlaku malowanych na ziemi lub na kamieniach. Wtedy najczęściej na ścieżce poustawiane są tyczki z namalowanym szlakiem. Jeżeli odkryty teren kończy się lasem, musisz zobaczyć, gdzie są namalowane szlaki na krawędzi lasu. Jeżeli przez odkryty teren biegnie wyraźna wydeptana w śniegu ścieżka, można założyć, że tamtędy właśnie biegnie szlak.

Jeżeli szlak jest słabo oznaczony, może zdarzyć się, że przy skrzyżowaniu dróg lub ścieżek nie wiadomo którędy iść. Wtedy najlepiej przejść kilkadziesiąt metrów jedną ścieżką, jeżeli nie znajdziesz oznaczenia szlaku – próbuj przejść kawałek drugą. W końcu powinno udać się znaleźć oznaczenia.

Ważne jest, aby nie schodzić ze szlaku i nie próbować iść „na skróty”. Jeżeli w nocy widzisz gdzieś w dole światła, mogą one być bardzo daleko. Dojście do nich może być niemożliwe lub niebezpieczne. Zwłaszcza w górach skalistych.

Jeżeli chcesz chodzić poza szlakami, musisz umieć posługiwać się mapą i kompasem. Najlepiej nauczyć się tego od bardziej doświadczonych turystów, lub przejść odpowiednie szkolenie (na przykład na kursie przewodnickim).