W bajce "Leśne straszydło" ludzie tak się bali, ale tak naprawdę nie wiedzieli czego. Wyolbrzymiali strach, a wyobraźnia podsuwała im coś groźnego, co zagrozi całemu miastu. W końcu mieszkańcy miasta posunęli się do tego, że wezwali z państwa najodważniejszego rycerza, ale i on się wystraszył, bo taka też była siła sugestii. Radzono jak wypędzić groźnego stwora - podpalono miejsce, gdzie przebywał. Nikt nawet nie zauważył w kłębach dymu przestraszonej sowy, która przed ogniem schroniła się w lesie. Ludzie jej się bali choć o tym nie wiedzieli. Po spaleniu miejsca napawali się zwycięstwem, ale jakie ono było ?
Zatem niewiedza powoduje większy strach. Strach wzmaga się jak wszyscy wokół są wystraszeni, a to od nich emanuje i udziela się innym. Nasuwa się tu stwierdzenie " z kim przestajesz - takim się stajesz", bo jak on się boi - Ty też się boisz. "Strach ma wielkie oczy", ale trzeba myśleć samemu, a nie ulegać emocjom innych.

Sowa wyglądała groźnie - miała żółte oczy i chropawy głos. Jednak nikt z ludzi nie pomyślał, iż nie stanowi dla nich zagrożenia. Ulegli "zbiorowej histerii" , bezkrytycznie i bez zastanowienia wzmagali strach słuchając i opowiadając jeszcze innym dodatkowe szczegóły dotyczące groźnego zwierza, który zamieszkał w budynku. Nikt z ludzi nie chciał tak naprawdę poznać prawdy o zwierzęciu. Wszyscy tylko potęgowali opowieściami poczucie strachu. Potem jeszcze chwalili się tym, iż pokonali groźną bestię i tym samym uratowali ludzi. Powiedzenie "nie taki diabeł straszny jak go malują" nasuwa się tu samo. Sowa bowiem wcale nie była tak groźna jak ją ukazywali mieszkańcy.